Lamento Della Ninfa
Ze zag het meteen aan zijn manier van lopen. Er was iets goed mis!
Had ze dan iets vergeten? Een deur niet goed gesloten? Het aanrecht niet netjes opgeruimd? Wat had ze over het hoofd gezien?
Als een film die heel snel doorgespoeld werd, liep ze alle handelingen van vanochtend nog eens door. Nee, ze kon niets bedenken. Alles was oké en dubbel gecheckt. Dan moest het vast met iets anders te maken hebben.
Ze zou het zo ongetwijfeld wel horen. Hij was bijna bij haar. Het motregende. Hij had een hekel aan regen, aan nattigheid. Dat voorspelde sowieso niet veel goeds.
Ze streek nog even over de zitting naast haar om er zeker van te zijn dat er geen kruimels meer op zaten van haar lunch van gisteren.
Al haar spieren spanden zich in haar lijf. Hoeveel ademhalings- en ontspanningsoefeningen ze ook deed, het gebeurde telkens weer als hij zo'n bui had. Zij veranderde in een bang vogeltje. Ze zag het nu opeens heel duidelijk. Helder en klaar.
Deze man maakte haar het leven zuur. Puur door zijn houding had ze al de neiging om ineen te duiken, klaar voor de verstikkende, bestraffende sfeer die op haar neerkwam. Nee, hij sloeg haar niet. Dat niet, zo was hij niet...
Ze startte de auto alvast om de condens op te laten lossen en de voorruit druppelvrij te maken. De muziek die ze de afgelopen weken beluisterde als ze alleen naar haar werk reed, zette ze snel uit. Hij vond haar smaak verschrikkelijk.
Terwijl hij nog maar een een stap van de auto verwijderd was, merkte ze dat er iets veranderde in haar lichaam. Haar voet drukte de koppeling in, haar hand zette de pook in de juiste versnelling en meteen daarna duwde haar andere voet op het gaspedaal.
Ze keek er verbaasd bij. Alsof haar lijf een beslissing had genomen en zij zelf nog niet zover was. Terwijl hij met open mond haar minstens net zo verbijsterd aankeek, reed ze de straat uit. Klaar voor een ander leven.
Ze duwde haar cd opnieuw in de installatie. Lamento della Ninfa van Monteverdi klonk luid om haar heen. Ze neuriede zachtjes mee tot ze merkte hoe bevrijdend dit lied voor haar voelde en ze luidkeels meezong. De Italiaanse klanken rolden vanzelf uit haar keel alsof ze nooit anders had gedaan!
Vrij! Ze was vrij!
Had ze dan iets vergeten? Een deur niet goed gesloten? Het aanrecht niet netjes opgeruimd? Wat had ze over het hoofd gezien?
Als een film die heel snel doorgespoeld werd, liep ze alle handelingen van vanochtend nog eens door. Nee, ze kon niets bedenken. Alles was oké en dubbel gecheckt. Dan moest het vast met iets anders te maken hebben.
Ze zou het zo ongetwijfeld wel horen. Hij was bijna bij haar. Het motregende. Hij had een hekel aan regen, aan nattigheid. Dat voorspelde sowieso niet veel goeds.
Ze streek nog even over de zitting naast haar om er zeker van te zijn dat er geen kruimels meer op zaten van haar lunch van gisteren.
Al haar spieren spanden zich in haar lijf. Hoeveel ademhalings- en ontspanningsoefeningen ze ook deed, het gebeurde telkens weer als hij zo'n bui had. Zij veranderde in een bang vogeltje. Ze zag het nu opeens heel duidelijk. Helder en klaar.
Deze man maakte haar het leven zuur. Puur door zijn houding had ze al de neiging om ineen te duiken, klaar voor de verstikkende, bestraffende sfeer die op haar neerkwam. Nee, hij sloeg haar niet. Dat niet, zo was hij niet...
Ze startte de auto alvast om de condens op te laten lossen en de voorruit druppelvrij te maken. De muziek die ze de afgelopen weken beluisterde als ze alleen naar haar werk reed, zette ze snel uit. Hij vond haar smaak verschrikkelijk.
Terwijl hij nog maar een een stap van de auto verwijderd was, merkte ze dat er iets veranderde in haar lichaam. Haar voet drukte de koppeling in, haar hand zette de pook in de juiste versnelling en meteen daarna duwde haar andere voet op het gaspedaal.
Ze keek er verbaasd bij. Alsof haar lijf een beslissing had genomen en zij zelf nog niet zover was. Terwijl hij met open mond haar minstens net zo verbijsterd aankeek, reed ze de straat uit. Klaar voor een ander leven.
Ze duwde haar cd opnieuw in de installatie. Lamento della Ninfa van Monteverdi klonk luid om haar heen. Ze neuriede zachtjes mee tot ze merkte hoe bevrijdend dit lied voor haar voelde en ze luidkeels meezong. De Italiaanse klanken rolden vanzelf uit haar keel alsof ze nooit anders had gedaan!
Vrij! Ze was vrij!
***
Reacties
Een reactie posten