Weekendje Metz
"Nee Jan. volgens mij moet dit zeil eerst en dan de rest pas. Toch?
Herinner je je nog hoe hij stond op ons grasveld?
Donkerbruin zat boven en beige onder."
Hij had er nu al spijt van...
Hij wilde graag met haar een weekendje weg, naar een karakteristieke stad. Op een kleine en gezellige camping langs het water en liefst op loopafstand van het centrum.
Metz leende zich er prachtig voor. Overal kende hij de weg in de stad.
Hij wilde haar het avondleven laten zien, de gezellige cafeetjes, de prachtig verlichte gebouwen, de kathedraal op het eiland. Er was zoveel te zien!
Dit weekend was bedoeld voor hun tweetjes. Nou ja, tweetjes? Die jonge hond van haar moest ook mee natuurlijk, dat begreep hij toch wel? Dat had ze vrolijk laten vallen vlak nadat hij gereserveerd had. Tja, het was duidelijk, als hij haar wilde, dan zat de hond erbij inbegrepen...
Hij had zelf een eenvoudig tentje. Je moest er wel in kruipen en het was krap voor twee personen, maar ach, dan kon je toch ook lekker tegen elkaar aan liggen?
Zij wilde graag een tent waar ze rechtop in kon staan én ze had ook plek voor de hond nodig. Dus hadden ze na wat wikken en wegen de vouwwagen van haar broer mogen lenen.
Leuk, maar inmiddels leek het erop dat de regen flink doorzette en dat als ze nu zouden stoppen met die vouwwagen opzetten, er vannacht helemaal niet geslapen zou worden. Alles werd namelijk langzaamaan drijfnat.
Haar broer had eergisteren met hem drie keer alle stappen zorgvuldig doorgenomen en hij zei ze nog eens toonloos op voor zichzelf, maar ze luisterde niet. De hond vroeg haar aandacht.
Vanbinnen voelde hij de eerste irritaties opborrelen.
Geduld was niet zijn sterkste kwaliteit.
Maar ... hij deed zijn best.
Terwijl er een regendruppel van zijn neus op het laatste droge stukje tentdoek viel en zijn kaken duidelijk de spanning aangaven, zei hij een beetje harder dan hij wilde:
"Prima! Laten we het anders doen. Donkerbruin boven en beige onder!"
Herinner je je nog hoe hij stond op ons grasveld?
Donkerbruin zat boven en beige onder."
Hij had er nu al spijt van...
Hij wilde graag met haar een weekendje weg, naar een karakteristieke stad. Op een kleine en gezellige camping langs het water en liefst op loopafstand van het centrum.
Metz leende zich er prachtig voor. Overal kende hij de weg in de stad.
Hij wilde haar het avondleven laten zien, de gezellige cafeetjes, de prachtig verlichte gebouwen, de kathedraal op het eiland. Er was zoveel te zien!
Dit weekend was bedoeld voor hun tweetjes. Nou ja, tweetjes? Die jonge hond van haar moest ook mee natuurlijk, dat begreep hij toch wel? Dat had ze vrolijk laten vallen vlak nadat hij gereserveerd had. Tja, het was duidelijk, als hij haar wilde, dan zat de hond erbij inbegrepen...
Hij had zelf een eenvoudig tentje. Je moest er wel in kruipen en het was krap voor twee personen, maar ach, dan kon je toch ook lekker tegen elkaar aan liggen?
Zij wilde graag een tent waar ze rechtop in kon staan én ze had ook plek voor de hond nodig. Dus hadden ze na wat wikken en wegen de vouwwagen van haar broer mogen lenen.
Leuk, maar inmiddels leek het erop dat de regen flink doorzette en dat als ze nu zouden stoppen met die vouwwagen opzetten, er vannacht helemaal niet geslapen zou worden. Alles werd namelijk langzaamaan drijfnat.
Haar broer had eergisteren met hem drie keer alle stappen zorgvuldig doorgenomen en hij zei ze nog eens toonloos op voor zichzelf, maar ze luisterde niet. De hond vroeg haar aandacht.
Vanbinnen voelde hij de eerste irritaties opborrelen.
Geduld was niet zijn sterkste kwaliteit.
Maar ... hij deed zijn best.
Terwijl er een regendruppel van zijn neus op het laatste droge stukje tentdoek viel en zijn kaken duidelijk de spanning aangaven, zei hij een beetje harder dan hij wilde:
"Prima! Laten we het anders doen. Donkerbruin boven en beige onder!"
***
Reacties
Een reactie posten