La douce France (2)
"Si j'étais elle..."Julien Clerc klonk prachtig in de ouderwetse keuken met de sfeervolle keramische tegels. Het leek wel of de ruimte groter, zachter en tegelijkertijd koeler aanvoelde. De muziek galmde door de deuren heen naar het terras en naar de voortuin. De krekels leken zelfs mee te zingen. Zelfs de bladeren van de fruitboom waar hij het liefste ontbeet, bewogen mee op het ritme van de muziek.
Hij zat nu al ruim twee weken in het vakantiehuis in Zuid-Frankrijk. Hij voelde zich er thuis en begon mooie routines op te bouwen. Iedere ochtend genoot hij van zijn wandeling naar de plaatselijke bakker. Zij wisten inmiddels precies wat hij nodig had en legden een baguette met een klein papiertje eromheen op de toonbank zodra hij de winkel binnenkwam. De prijs hoefden ze niet meer te zeggen. Hij legde de muntjes meteen op het aluminium schaaltje van de toonbank.
Fijn, voelde het voor hem om herkend te worden, erbij te horen, maar ook wel jammer want zo sprak hij toch veel minder Frans. Veel meer dan "bonjour" en "au revoir" hoefde hij namelijk niet meer te zeggen. Voor het contact met de boer achter het groenten- en fruitkraampje langs de hoofdweg, gold zo'n beetje hetzelfde.
Daarom was hij gistermiddag voor het eerst naar een grote supermarkt, een paar kilometer verderop, gaan winkelen om wat Franse muziek aan te schaffen. Tussen de grote rekken vol cd's werden vooral die van Julien Clerc aangeprezen. Hij herkende een paar woorden op de hoesjes die hij geleerd had op zijn cursus en vaag herinnerde hij zich ook dat zijn docente zijn naam ook wel eens had laten vallen. Dus had hij de gok gewaagd en een cd meegenomen.
Sinds gisteravond had hij niets anders aanstaan. Hij genoot er intens van. De muziek paste zo mooi bij het weer, het uitzicht door de tuindeuren, de koelte en de galm in de keuken.
Nu een paar uur later kon hij de eerste zinnen al een beetje meezingen. Het maakte hem blij om wat levendigheid in het huis te brengen. Het was lang genoeg stil geweest in dit huis en om hem heen. Zijn hoofd werd ook al ietsje rustiger, alleen van stilte kon hij nog niet spreken. Nee, daarvoor dacht hij nog te veel aan haar en aan alle dingen die hem zo gestoord en geïrriteerd hadden de afgelopen jaren.
Toch moest hij toegeven dat de herrie in zijn hoofd wel minder werd, zeker nu hij lekker mee kon zingen. In eerste instantie begreep hij niet zoveel van de verschillende nummers en kon hij nauwelijks losse woorden onderscheiden. Maar vandaag herkende hij steeds meer van de Frans taal die hij tijdens de conversatielessen al zo mooi had gevonden en daardoor zo gemakkelijk kon onthouden: "triste... fille...mal...silence..."
Wie weet zou deze cd hem helpen om haar helemaal los te laten en hier in deze prachtige keuken nieuwe herinneringen op te bouwen? Hij galmde de laatste zin samen met Julien luid mee: "Juste pour rien... Cet amour-là..."
Hij zat nu al ruim twee weken in het vakantiehuis in Zuid-Frankrijk. Hij voelde zich er thuis en begon mooie routines op te bouwen. Iedere ochtend genoot hij van zijn wandeling naar de plaatselijke bakker. Zij wisten inmiddels precies wat hij nodig had en legden een baguette met een klein papiertje eromheen op de toonbank zodra hij de winkel binnenkwam. De prijs hoefden ze niet meer te zeggen. Hij legde de muntjes meteen op het aluminium schaaltje van de toonbank.
Fijn, voelde het voor hem om herkend te worden, erbij te horen, maar ook wel jammer want zo sprak hij toch veel minder Frans. Veel meer dan "bonjour" en "au revoir" hoefde hij namelijk niet meer te zeggen. Voor het contact met de boer achter het groenten- en fruitkraampje langs de hoofdweg, gold zo'n beetje hetzelfde.
Daarom was hij gistermiddag voor het eerst naar een grote supermarkt, een paar kilometer verderop, gaan winkelen om wat Franse muziek aan te schaffen. Tussen de grote rekken vol cd's werden vooral die van Julien Clerc aangeprezen. Hij herkende een paar woorden op de hoesjes die hij geleerd had op zijn cursus en vaag herinnerde hij zich ook dat zijn docente zijn naam ook wel eens had laten vallen. Dus had hij de gok gewaagd en een cd meegenomen.
Sinds gisteravond had hij niets anders aanstaan. Hij genoot er intens van. De muziek paste zo mooi bij het weer, het uitzicht door de tuindeuren, de koelte en de galm in de keuken.
Nu een paar uur later kon hij de eerste zinnen al een beetje meezingen. Het maakte hem blij om wat levendigheid in het huis te brengen. Het was lang genoeg stil geweest in dit huis en om hem heen. Zijn hoofd werd ook al ietsje rustiger, alleen van stilte kon hij nog niet spreken. Nee, daarvoor dacht hij nog te veel aan haar en aan alle dingen die hem zo gestoord en geïrriteerd hadden de afgelopen jaren.
Toch moest hij toegeven dat de herrie in zijn hoofd wel minder werd, zeker nu hij lekker mee kon zingen. In eerste instantie begreep hij niet zoveel van de verschillende nummers en kon hij nauwelijks losse woorden onderscheiden. Maar vandaag herkende hij steeds meer van de Frans taal die hij tijdens de conversatielessen al zo mooi had gevonden en daardoor zo gemakkelijk kon onthouden: "triste... fille...mal...silence..."
Wie weet zou deze cd hem helpen om haar helemaal los te laten en hier in deze prachtige keuken nieuwe herinneringen op te bouwen? Hij galmde de laatste zin samen met Julien luid mee: "Juste pour rien... Cet amour-là..."
***
Reacties
Een reactie posten