Twee zwanen

Ze lag nog in een diepe slaap. Voorzichtig sloop hij de kamer uit, nam het stapeltje kleren dat hij had klaargelegd mee naar beneden en kleedde zich daar snel aan. 
Als hij maar even naar de rivier toe kon, dan kon hij overal tegen. Zachtjes sloot hij de voordeur achter zich. 
Dit vaste ritueel was alleen voor hem. Hij wilde dit met niemand delen, ook niet met haar. Dit moment van de dag was hij alleen met de vlakke rivier, de vogels, de opkomende zon en met de twee grote stenen aan de waterkant. Hij wilde het ook aan niemand uit hoeven te leggen. Daarom sloop hij de laatste weken sinds hun prille relatie, het huis uit. Een keer zou hij het haar wel vertellen, maar nu nog niet. Hij hoefde daar maar even te zijn, vóór hij alle anderen tegenkwam, vóór er de hele dag een beroep op hem gedaan werd, vóór hij zich in de structuur van de dag voelde verdwijnen tot hij 's avonds hondsmoe thuiskwam, want hier bij de stille rivier die langzaam wakker werd, was alles nog vol belofte, vol van ontelbare mogelijkheden.

Hij wierp zijn hengel uit in het bijna stilstaande water en staarde naar het dobbertje dat na een paar ringen in het water helemaal stillag. 

Twee zwanen vlogen traag over. Hun vleugels leken langzaam te ontwaken, als stroeve scharnieren die wat smering nodig hadden. 

Een kikker liet vrolijk van zich horen. Hij was de eerste, leek zin in de dag te hebben. 

De stilte rondom de rivier deed hem goed. Hij voelde zich helemaal ontspannen. Dit gevoel wilde hij niet met haar delen, dit moment vóór alle ontmoetingen was voor hem. Dat moest ze toch begrijpen? Dat mocht hij toch wel opeisen voor zichzelf?

Hij trok even kort aan zijn hengel, niet dat het hem om de vangst ging, hij keek gewoon graag naar de ringen die het dobbertje in het water maakte. Het gaf hem rust.  

Hij bleef net zolang kijken naar de waterkant tot de rivier weer helemaal rimpelvrij was. 

Langzaam zwollen de geluiden van het verkeer op de snelweg aan en verdween de stilte van de plek naar de achtergrond, de magie voorbij.

Tijd om te gaan, zijn hengel in te pakken en zijn vriendin wakker te maken. Hij vond het fijn om haar te verrassen met een geurige kop koffie en dan haar slaperige hoofd te kussen. 

Misschien als hij haar zo bleef verwennen iedere ochtend... misschien hoefde er dan niets te veranderen? Misschien zou hij dan niets uit hoeven te leggen, niets hoeven te vragen of te eisen...

***