Eclair

"Hoezo ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen geluk? Wat bedoel je daar nou mee?"

Ze keek hem met rode ogen aan. Haar mascara was volledig uitgelopen. Twee zwarte strepen liepen naar beneden over haar wangen.

Hoe had hij het in zijn hoofd gehaald om met haar naar Frankrijk te gaan? Tot nu toe was het een grote klaagzang geweest over haar ouders, haar buren en natuurlijk haar collega's. Hij had haar laten ratelen, het leek hem de beste optie. Hij had gehoopt dat met de kilometers die ze verder van Nederland verwijderd raakten haar problemen en irritaties vanzelf weg zouden ebben. Niets bleek minder waar.
De buitenwereld kreeg de schuld. Was het niet de camping, dan was het wel het weer, want nu de zon volop scheen, kreeg haar huid geen pauze en waren haar schouders en neus ook nog verbrand! Ze nam nergens haar eigen verantwoording voor.

Om haar een beetje op te fleuren had hij haar meegenomen naar een prachtige theesalon in het pittoreske plaatsje waar ze nu met de camper stonden. Ze genoot niet eens van de omgeving, proefde niet wat ze aan het drinken of eten was. Met de eclair in haar mond, die ze zonder enige aandacht had uitgekozen, had ze hem net weer verteld wat haar allemaal tegenviel in haar leven. Het hield maar niet op!

En toen … flapte hij het eruit. Hij had het een paar weken terug gehoord van een van zijn collega’s. Het had hem wakker gemaakt en anders naar de wereld om zich heen laten kijken, maar ook naar zichzelf. Het idee dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, had hem bij zijn daadkracht gebracht, bij het besef dat hij iedere situatie kon veranderen in zijn leven. Zij snapte het alleen niet. Ze voelde zich aangevallen en barstte in tranen uit, midden in die prachtige theesalon.

Haar bewegingen werden kort en hard, haar blik onrustig en de strepen uitgelopen mascara hoe langer hoe treuriger.

Dat was natuurlijk absoluut niet zijn bedoeling geweest. Hij had per slot van rekening nog een hele week met haar voor de boeg in het zonnige Frankrijk! 

Niets herkende hij meer van de charmante en elegante vrouw op wie hij, nog maar een paar werken geleden, in een klap verliefd was geworden. Vlak voor sluitingstijd, in die  klassieke kledingzaak, had ze hem drie prachtige overhemden geadviseerd. Hij had ze meteen gekocht en haar, in die spontane bui, uitgenodigd voor een glaasje wijn in de kroeg ernaast. Zonder enige aarzeling had zij vervolgens 'ja' gezegd en nog voor ze het beiden beseften, hadden ze dagelijks contact.

Zijn moeder had hem aangeraden om hun camper te lenen en er even een paar dagen met haar tussenuit te gaan. 'Gewoon om elkaar beter te leren kennen..., ' had ze hem gezegd. Nu snapte hij langzaam wat zij ermee bedoeld had. Hij keek blijkbaar al weken door een roze bril!

Ondertussen bleven haar tranen maar stromen in de theesalon. Zo jammer! Terwijl hij de gele vanillepudding nog in haar mondhoeken zag zitten, vroeg hij zich af of zij wel ooit een sprankeltje geluk had gekend in haar leven. Terwijl hij haar zijn servetje aangaf, vroeg hij haar zo lief en begripvol mogelijk: 'Vertel eens waar ik je blij mee zou kunnen maken...'

Hij zag haar eerst aarzelen en vervolgens klaarde ze een beetje op. Ze veegde de zwarte strepen vakkundig en in één beweging weg met zijn servetje en zei: 'Ja? Echt? Dan ... dan wil ik heel graag nog één eclair? Hij was zo lekker! Op dit moment hoef ik niets anders. En dan ga ik echt waar beloofd, vanaf nu, extra van iedere hap genieten!'

Hij zag haar weer zacht worden. Daar was ze weer: de charmante vrouw die hij kende. Had ze hem dan toch begrepen?

Een beetje onderzoekend keek hij haar aan. Zag totaal geen sporen meer van die uitbundige huilbui... Ze was er weer: de verkoopster met die charmante kuiltjes in haar wangen... De vrouw op wie hij in een klap smoor was geworden. 

Hij hoopte alleen dat ze ook echt zou genieten tot de laatste hap en niet straks, na die tweede eclair, weer zou gaan zeuren, maar dan over haar billen of haar buik...

What do you want to do ?

New mail