De bushalte
De kortademige dikke vrouw plofte op het stoeltje neer. Ze had een lucht van frietvet om zich heen hangen, keek afwisselend recht vooruit en dan weer naar links om te zien of de bus al in aantocht was. Het was duidelijk dat ze niet zomaar op kon springen en zich rustig voor moest bereiden op het opstaan en instappen. Een grote tree omhoog was niet zo eenvoudig.
Een paar bussen later nam een schriel balletmeisje, van een jaar of elf, plaats op het plastic bankje. Met haar stijve nek en strakke knotje, keek ze naar de anderen voor zich. Haar ogen gleden regelmatig van onder naar boven en weer terug over de wachtende massa. Het was drukker bij de halte. Er was veel te zien, toch staarden de meeste mensen voor zich uit, alsof ze niet in hun lichaam zaten en liever ergens anders wilden zijn. Even leken ze allemaal wakker te worden toen het meisje de bus in huppelde. Ze volgden haar sierlijke, vloeiende bewegingen, tot ze verdween achter de aangeslagen ramen.
In het bushokje zat zij nu al ruim drie uur onzichtbaar te zijn. Zij wilde nergens heen. In haar studentenhuis had ze met trots aangekondigd dat ze het hele weekend met hem samen zou zijn. De afspraak die al een tijdje stond met haar beste vriendin, had ze gisteravond met een smoes afgezegd. En haar ouders wilde ze geen gelijk geven door thuis met hangende pootjes aan te komen. Het liefst wilde ze eigenlijk nergens zijn... Ze voelde zich moe en belachelijk.
De reclameplaat waar ze nu half tegenaan leunde, klopte helemaal op de heenweg. Het voelde toen alsof de wereld haar toelachte, alsof het verliefde stel op de foto haar aanmoedigde. Nu in de weerspiegeling van de ruit zag ze alleen een verzopen vrouw met lange slierten tegen haar gezicht geplakt en uitgelopen mascara onder haar ogen. Alsof ze naar zichzelf in een film keek.
Het had allemaal zo vanzelfsprekend geleken. Het werd tijd voor een echte ontmoeting. Ze hadden al zolang met elkaar gechat en gebeld. Hij had haar naar zich toe gelokt. Er een soort puzzeltocht van gemaakt en zij was gek op puzzels. Toen ze voor zijn deur stond, bleek hij daar niet te wonen. Ze hadden nog nooit van hem gehoord. Ook niet bij de buren of verderop in de straat. Hoe dom kon ze zijn?
De kou in het tochtige bushokje voelde ze allang niet meer. Haar rugzak stond er al net zo verloren bij, half ingezakt, op de grond. De schemer begon in te zetten. Het werd rustiger bij de halte. Ze zag de verlichte bus nu duidelijker van ver aankomen. Ook al stond er nu niemand te wachten bij de halte, stopte hij toch. De deuren aan de achterkant bleven dicht. Niemand hoefde eruit. Net toen ze zich afvroeg waarom de bus vlakbij haar stilhield, openden de deuren met een sis. De vrouw achter het stuur, keek haar vriendelijk aan en vroeg: "Waar mag ik je heen brengen, lieverd? Je zit daar al zolang."
Alsof ze wakker werd uit een andere wereld, keek ze op. Sprak iemand tegen haar? Had die vrouw haar al die tijd in de gaten gehouden?
"Mijn dienst zit er bijna op en als ik je niet meeneem, kan ik vanavond niet slapen. Kom, stap in alsjeblieft. Ik trakteer! Al rijd je maar een rondje mee om op te warmen. Ja?"
Langzaam kwam ze in beweging. Ze streek haar haren uit haar gezicht en met haar vrije hand wreef ze de mascara onder haar ogen vandaan. Haar rugzak hield ze tegen haar buik als een knuffelbeest. Ze stapte in om zich op te warmen, om de vrouw haar nachtrust te gunnen, omdat ze geen weerstand meer kon bieden.
Even keek ze de buschauffeur in de ogen. "Dank je wel," zei ze dankbaar, "doe maar Centraal Station." Misschien was het wel oké om toch naar huis te gaan. Ze hoefde dat alleen nu nog niet te beslissen. Tot het de laatste halte had ze nog even bedenktijd.
***
Reacties
Een reactie posten