Een nieuw leven

Als hij eerlijk was, viel het hem helemaal niet tegen. Natuurlijk zag hij niet zoveel mensen op dagelijkse basis, maar het gaf hem ook een bepaalde rust. Hij koos steeds meer voor gemak en comfort. Hij vroeg zich ook steeds vaker af waarom hij nog overhemden zou dragen, een T-shirt voelde veel zachter op zijn huid. Hij had zelfs gemerkt dat het steeds zachter werd naarmate hij het langer droeg. Hij was nog nooit zo milieubewust bezig geweest de laatste tijd! Het scheelde hem minstens twee volle wasmachines per week, inclusief stroom, zeep en wasverzachter. 

Nu na bijna twaalf maanden in de lockdown en veel online overleg met verschillende therapeuten op advies van zijn werkgever, werd hem langzaam duidelijk dat de hele wereld in een kramp leek te zitten, de schijn hoog probeerde te houden.

Nee, het ging veel beter met hem dan met zijn hulpverleners. Voor hem hoefde dat toneelspel niet meer, dat vasthouden aan denkbeeldige routines en die zogenaamde broodnodige regelmaat die de hele tijd verkondigd werden. Nee, het werd tijd voor het nieuwe, voor een wereld waarin men niet meer zo zijn best deed! 

Waar kwamen toch al die ongeschreven wetten en afspraken vandaan? Die kramp om alsmaar beter te willen zijn, beter dan de ander, om in die constante wedstrijd te leven? Wie zegt dat het huis wekelijks gepoetst moet worden en het bed verschoond, het gras maar vijf centimeter lang mag worden? Wie? En vooral … voor wie? 

Hij was inmiddels gaan houden van zijn zorgeloze leven, van zijn huis, zijn tuin, zijn rust. Morgen zou hij dan ook zijn sessie met zijn therapeut afsluiten en hem bedanken. Hij was helemaal klaar om alleen verder te gaan! De lockdown had hem al zoveel geleerd!