Rooibosthee met een vleugje vanille

De schemer komt langzaam over de stad heen. Het is vochtig en koud op straat. De eerste kerstverlichting op de terrassen gaat aan. Ze krijgen een andere sfeer, intiemer, maar ook kitscheriger en kouder ondanks al het warme licht en de mooie vormen van de lichtslingers. Ik ruik hem niet en toch kruipt de vochtige, koude schimmellucht via mijn onderbenen naar binnen als ik er langsloop. 

Maar hier is het gelukkig anders. Hier is ruimte. Hier ruikt het prettig en is het warm. Hier kan ik ontspannen en neerstrijken. 
Hier ligt geen plastic of papier op de tafels, maar een prachtig, wit, gladgestreken damasten tafelkleed. Precies waar ik van houd. Meteen denk ik aan mijn moeder die er zacht overheen zou strelen met haar mooie handen. Ik doe haar even na en stel me voor dat ze tegenover me zit. Ik glimlach.

De ober komt met mijn bestelling en het warme gevoel en de ontspanning breiden zich nog meer uit over mijn hele lichaam. 

Dit theeservies zou zij ook mooi gevonden hebben. Als ik mijn kopje inschenk, herinner ik me dat ik het van haar geleerd heb: genieten van thee. Zoveel woensdagmiddagen, samen met haar.

Ik draai het tuitje van het theepotje schuin weg zoals zij ook kon doen terwijl ze haar woorden zorgvuldig uitkoos. 

Ik weet zeker dat we hier samen een hele middag door hadden kunnen brengen! We zouden weer dichter bij elkaar gekomen zijn en de dingen uitgesproken hebben waarvan we niet eens wisten dat ze ons bezighielden. 

Ik merk dat ik weer glimlach en het fijn vind om me voor te stellen dat zij hier ook is, samen met mij. We laten ons verwennen.

En ik neem me voor om hier vaker te komen...

(Brugge, 21 november 2021)