Appelgebak

Het was nu vooral belangrijk dat hij weer bij zichzelf uitkwam. Hij wist na al die jaren niet eens meer wat hijzelf mooi of fijn vond.
Eigenlijk, als hij heel eerlijk was, had hij vooral de lieve vrede willen bewaren en de ene compromis na de andere gesloten. Nu pas zag hij in dat hem dat alleen maar verder van zichzelf had gebracht.
Zijn therapeut had hem daarom gisterenavond als opdracht meegegeven om eens te letten op kleine dingen waar hij blij van werd.
Vandaag had hem dat al meer stress gegeven dan hij kon vermoeden. Vanmiddag bij de bakker bijvoorbeeld had hij minstens drie klanten voor moeten laten gaan omdat hij niet kon kiezen tussen aardbeien of mokka. 
Het aardbeiengebakje aten zij namelijk altijd samen op de zondagmiddagen, het was 'gezond en lekker' zeiden ze iedere keer lachend tegen elkaar. En direct daarna gaven ze elkaar dan de eerste hap. Dat was een van hun vaste rituelen geworden: die eerste verrukkelijke hap 'voeren' aan elkaar.
Nu kwam het allemaal zo gekunsteld op hem over en vroeg hij zich af of hij echt wel zo dol was op aardbeien. Misschien had hij alleen maar met haar meegespeeld. Mokka zag er zoveel smakelijker uit...
Toen de dame achter de toonbank hem voor de vierde keer verwachtingsvol aankeek, leek ze te begrijpen wat hem tegenhield en stelde ze hem het warme appelgebak voor.
"Een speciale aanbieding, meneer. Twee voor de prijs van één. Ze zijn echt heerlijk. Zal ik er twee voor u in een doosje doen?"
Hij knikte. Ja, dit voelde goed. Hier werd hij blij van.
"En in de koelkast blijven ze nog makkelijk een paar dagen goed, meneer."
Zou hij dan vandaag meteen als hij thuis kwam het eerste gebakje opeten, gewoon, ook al was het zaterdag? En morgen het andere? En wat zou hij erbij drinken? Koffie of thee? 
Trouwens bedacht hij zich ... wilde hij wel naar huis? Zat hij niet veel liever daar op het bankje in de eerste lentezon?
Het voelde alsof de zon hem een duwtje in zijn rug gaf. Vanzelf kwam hij op het bankje terecht aan de waterkant.
Nog geen paar minuten later stak hij zijn tweede appelgebakje in zijn mond. De kruimels zaten overal: op zijn jas, zijn broek en zelfs op zijn schoenen... Hij liet ze zitten. 
Niets maakte hem op dit moment blijer dan de zon op zijn rug, de kruimels op zijn kleren en de volle smaak van het warme appelgebak in zijn mond.

                         ***