De sprong

Ze keek recht voor zich uit. Vanuit hier had ze een prachtig overzicht over het hele park. Iedere dag voelde ze zich een beetje verdrietiger worden. Het grasveld en het gebouw dat er per dag slechter uit begon te zien, vroegen haar aandacht. Ze zaten nog niet eens op de helft! Het seizoen duurde nog minstens zes weken en als het najaar een beetje op zich liet wachten, nog langer.  

Toch was ze ook blij met haar zomerbaantje, want nu pas merkte ze hoe stil en vredig het hier kon zijn als er geen bezoekers meer waren, als het park weer rustig ademhaalde, als de natuur het weer overnam.  

Nadat iedereen moe en licht geïrriteerd het park verlaten had, merkte ze zelfs dat ze tegen het platgetrapte gras ging fluisteren of de beschadigde muren van de kleedhokjes zachtjes begon te aaien. Kort daarna voelde ze dan die weldadige stilte over zich heenkomen. Alsof ze haar vriendin met een grote luidruchtige groep had moeten delen en ze nu samen tot rust kwamen en een diepe zucht slaakten ... Zo stelde ze het zich voor. 

Ze strekte haar armen uit, links en rechts op schouderhoogte en zette voorzichtig een stap naar voren. De lichtgroene plank bewoog nauwelijks en door even naar beneden te kijken leek alle diepte weg te vallen. Alsof ze in het niets stond. De wind was gaan liggen en het water onder haar volledig stil.  

Ze wachtte iedere avond op dit moment. Ze wachtte nog heel even tot de kleine lichtblauwe vierkantjes onder op de bodem volledig recht en helder werden. Tot het wateroppervlak helemaal glad en doorzichtig werd. Iedere avond probeerde ze het. Minstens tien minuten stond ze daar dan, ging vervolgens zitten en kroop dan op handen en voeten terug naar de trap.  

Vandaag stond ze weer op de lichtgroene springplank. Het water schitterde in de late namiddagzon. Het was windstil. Niets bewoog. Ook zij niet. Hier was alles mogelijk …