Hier

Als ik naar boven kijk, zie ik hoe de sneeuwvlokken op me afkomen en zachtjes op mijn dakraam blijven liggen. Eerst harde hagel, dan sneeuw en direct daarna schuift er weer een blauwe lucht voorbij. Zolang ik maar naar boven staar, voel ik me verbonden met alles om me heen. Zolang ik geen plannen maak, niet op mijn horloge kijk, me niet laat leiden door alle ongeschreven regels of afspraken die ik met mezelf gesloten heb, voel ik me veilig en fijn, op mijn zolderkamer. 

Hier op dit moment mag ik me verliezen in alle kleuren van alle luchten die vandaag voorbijkomen. De zon die tevoorschijn komt en dan weer verdwijnt. Langzaam verschijnen kleine kijkgaatjes door de witte deken op mijn raam. Ik zie er steeds meer helderblauwe lucht doorheen komen. 

Terwijl ik hier wat zit te dromen, voel ik weer zo duidelijk hoe jij tegen me aan kon liggen. Je warme kleine lijfje tegen me aan, in volledige overgave. 

Dat moment. Als alles goed is en we niemand anders hoeven te zijn. Niets anders hoeven te doen. Alleen maar dit. Alleen maar wat naar buiten staren en verder niets.

Overal is het stil om me heen, in en om het huis. Niemand die zich buiten waagt. Niemand die iets moet of hoeft. De wereld om me heen lijkt even samen met mij in hetzelfde ritme te leven. Ik laat de tijd hier oneindig zijn.