Ge-nie-ten!

“Heb jij daar dan helemaal geen last van? Het eerste wat er telkens door me heen gaat, is stress. En direct daarna het gevoel dat ik faal, dat ik mijn tijd niet volledig benut. Belachelijk toch? Het is mijn vrije tijd, nota bene! Tijd die ik in kan delen zoals ik zelf wil! En dan komt er zo’n opgefokt gevoel naar boven borrelen. Dat constante moeten. Vooral als je vrij bent. Dat verplicht ge-nie-ten. Herken je dat?…” 

Josefine haalt alleen haar schouders op. Ze weet dat haar vriendin nog lang niet klaar is en dat ze nu nog niets kan zeggen. Als ze nu ook maar een lettergreep uit zou spreken, zou ze meteen onderbroken worden...

“En dan die vragen: ”Waar ga je heen? Hoelang? Met wie?...” Het lijkt wel of iedereen dezelfde ziekte heeft! Je hoort je nu zo onderhand al flink rusteloos te gaan voelen, toch? Eigenlijk moest je al iets geboekt hebben, duidelijke plannen gemaakt hebben. Weten wat je wilt en met wie. Hoe lang en vooral waar!”

Josefine laat Els maar doorratelen tegen een onzichtbaar persoon ergens aan een leeg tafeltje op het terras. Vroeger ging ze wel eens tegen haar in. Heel dom! Haar monologen duurden dan alleen nog maar langer. Nee, als ze toevallig aangekeken werd, was een kort knikje voldoende. Net genoeg om haar uit te laten razen…

“...en dan die bijna plastic glimlachen op die kiekjes! Die we allemaal moeten zien want ze zijn het bewijs!

Nee...” Ze stoot Josefine aan en neemt een slok van haar cappuccino.

“Nee, wij hoeven nergens heen! We hebben het goed hier, verdorie! Daar zou iedereen zich meer bewust van moeten zijn! Toch?... En daarom..."

  

Josefine voelde even aan de folders in haar schoudertas. Ze had hun fietsvakantie vanochtend geboekt. Ze hoefden helemaal niets meer te regelen. Heldere routes van hotel naar hotel. Alles was al uitgestippeld. Zelfs hun bagage zou door de organisatie van plek naar plek gebracht worden … En, gewoon in Nederland. Hoe mooi was dat!

Voorlopig zaten die folders nog prima in die tas. Nog even geduld...

Haar jaarlijkse vakantie met Els was iedere keer weer een uitdaging. En met de jaren leek het moeilijker om haar het huis uit te krijgen. Maar vakantie was nou eenmaal vakantie! Dan moest je weer even tijd maken voor elkaar. Dan moest je kunnen genieten! En Els en zij konden dat!

" Zeg, Els..." zei Josefine opeens midden door de monoloog van Els heen...